Poddanie się karze
Jakiś czas temu media zajmowały się sprawą polskiego księdza
oskarżonego o molestowanie i podobne przestępstwa dokonane na
dzieciach na Dominikanie.
Finał procesu był taki, że ksiądz wyraził zgodę na dobrowolne
poddanie się karze – łącznie 7 lat pozbawienia wolności. Jak podają
media ksiądz nie przyznawał się do winy, ale zawarł „układ” i poddał
się karze. Przy okazji w ten sposób uniknął długiego i wnikającego w
szczegóły procesu.
Rzecz w tym, że instytucja tzw. dobrowolnego poddania się karze
faktycznie w praktyce nie musi oznaczać przyznania się do winy.
Warto zwrócić uwagę na tę instytucję, gdyż większość aktów
oskarżenia zawiera wniosek prokuratora o uwzględnienie dobrowolnego
poddania się karze oskarżonego.
Przepis będący podstawą dobrowolnego poddania się karze ma
następującą treść:
„Art. 335 § 1. Prokurator może dołączyć do aktu oskarżenia wniosek o
wydanie wyroku i orzeczenie uzgodnionych z oskarżonym kar lub innych
środków przewidzianych w Kodeksie karnym za przypisany mu występek,
bez przeprowadzenia rozprawy, jeżeli okoliczności popełnienia
przestępstwa nie budzą wątpliwości, a postawa oskarżonego wskazuje,
że cele postępowania zostaną osiągnięte. Uzgodnienie może obejmować
również poniesienie przez oskarżonego kosztów postępowania.
§ 2 Jeżeli zachodzą warunki do wystąpienia z wnioskiem, o którym
mowa w § 1, a w świetle zebranych dowodów wyjaśnienia podejrzanego
nie budzą wątpliwości, dalszych czynności dowodowych w postępowaniu
przygotowawczym można nie przeprowadzać; przeprowadza się jednak
czynności, co do których zachodzi niebezpieczeństwo, że nie będzie
można ich przeprowadzić na rozprawie.
§ 3 Uzasadnienie wniosku, o którym mowa w § 1, można ograniczyć do
wskazania dowodów świadczących o tym, że okoliczności popełnienia
czynu nie budzą wątpliwości, i wskazujących, że cele postępowania
zostaną osiągnięte. Przepisów art. 333 § 1 i 2 nie stosuje się.”
Na naszej stronie podajemy orzeczenie Sądu Okręgowego, w którym
oskarżony także zawarł „układ” z prokuratorem. Następnie sąd skazał
oskarżonego. Niemniej obrońca zaskarżył wyrok, twierdząc, że m.in.
że nie można skazywać ludzi niewinnych. Co więcej, w sprawie
zasugerowano nijako wymuszenie na podejrzanym zgody na układ.
Innymi słowy – orzeczenie o tym, czy tak łatwo można skazać
niewinnego, ale wyrażającego zgodę na skazanie.
Załączamy także zwiastun filmu dotyczący układania się oskarżonego z
prokuratorem i reakcji pokrzywdzonego na ten układ. Polecamy.
Sygn. akt VI Ka 530/13
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 3 grudnia 2013 r.
Sąd Okręgowy w Jeleniej Górze w VI Wydziale Karnym Odwoławczym w
składzie:
Przewodniczący – Sędzia SO Andrzej Tekieli (spr.)
Sędziowie SO Edyta Gajgał SO Andrzej Wieja
Protokolant Jolanta Kopeć
przy udziale Prokuratora Prokuratury Okręgowej w Jeleniej Górze
Lesława Kwapiszewskiego
po rozpoznaniu w dniu 3 grudnia 2013r.
sprawy R. D.
oskarżonego z art. 190 § 1 kk
z powodu apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego
od wyroku Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze VIII Zamiejscowego
Wydziału Karnego z siedzibą w Kamiennej Górze
z dnia 26 lipca 2013 r. sygn. akt VIII K 415/13
I. uchyla zaskarżony wyrok wobec oskarżonego R. D.i sprawę
przekazuje Sądowi Rejonowemu w Jeleniej Górze VIII Zamiejscowemu
Wydziałowi Karnemu z siedzibą w Kamiennej Górze do ponownego
rozpoznania,
II. zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. E. K. kwotę 516,60 zł w
tym 96,60 zł podatku od towarów i usług tytułem nieopłaconej obrony
oskarżonego z urzędu w postępowaniu odwoławczym.
Sygn. akt VI Ka 530/ 13
UZASADNIENIE
R. D. został oskarżony o to, że:
1. w dniu 23 lutego
2013r. w K., woj. (...) groził R. W. popełnieniem przestępstwa na
jego szkodę poprzez zabicie przy czym groźba ta wzbudziła w
zagrożonym uzasadnioną obawę, że będzie spełniona,
tj. o czyn z art. 190§1 kk;
2. w dniu 23 maja 2013r.
w K., woj. (...), groził R. W. popełnieniem przestępstwa na jego
szkodę poprzez zabicie przy czym groźba ta wzbudziła w zagrożonym
uzasadnioną obawę, że będzie spełniona,
tj. o czyn z art. 190§1 kk.
Sąd Rejonowy w Jeleniej Górze VIII Zamiejscowy Wydział Karny z
siedzibą w K. wyrokiem z dnia 26 lipca 2013r. w sprawie VIII K
415/13:
1. R. D. uznał za
winnego popełnienia czynu opisanego w punkcie
I części wstępnej wyroku, stanowiącego występek z art. 190§1 kk i za
to na podstawie art. 190§1 kkwymierzył mu karę 4 miesięcy
ograniczenia wolności, zobowiązując go jednocześnie do wykonywania w
tym czasie nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społeczne w
wymiarze 30 godzin w stosunku miesięcznym;
2. R. D. uznał za
winnego popełnienia czynu opisanego w punkcie
II części wstępnej wyroku, stanowiącego występek z art. 190§1 kk i
za to na podstawie art. 190§1 kkwymierzył mu karę 4 miesięcy
ograniczenia wolności, zobowiązując go jednocześnie do wykonywania w
tym czasie nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społeczne w
wymiarze 30 godzin w stosunku miesięcznym;
3. na podstawie art. 85
kk i art. 86§1 kk orzekł wobec R. D. karę łączną w wysokości 6
miesięcy ograniczenia wolności, zobowiązując go jednocześnie do
wykonywania w tym czasie nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele
społeczne w wymiarze 30 godzin w stosunku miesięcznym;
4. zasądził od Skarbu
Państwa na rzecz adw. E. K. kwotę 664,20 zł;
5. na podstawie art.
624§1 kpk i art. 17 ust. 1 ustawy z 23 czerwca 1973r. o opłatach w
sprawach karnychzwolnił R. D. od ponoszenia kosztów sądowych,
obciążając nimi Skarb Państwa i nie wymierzył mu opłaty.
Powyższy wyrok w całości na korzyść oskarżonego zaskarżyła jego
obrońca, adw. E. K., zarzucając brak wniosku oskarżonego o wydanie
wyroku w trybie art. 335 kpk bez przeprowadzania rozprawy, albowiem
apelacją obrońca cofnęła oświadczenie oskarżonego R. D., wyrażające
zgodę na dobrowolne poddanie się karze, co skutkuje brakiem wniosku
oskarżonego o wydanie wyroku skazującego bez przeprowadzania
rozprawy, albowiem z uwagi na upośledzenie oskarżonego, zarówno w
dacie wyrażenia zgody w postępowaniu przygotowawczym, jak również i
w dacie posiedzenia Sądu Rejonowego, był on przekonany, iż wyraża
zgodę na dobrowolne poddanie się karze i nie przeprowadzanie
postępowania sądowego za to, że w dniu 23 maja 20163r. na korytarzu
budynku, w którym mieszka, pod swoimi drzwiami krzyczał wulgarnymi
słowami, tym samym hałasując, ale nie grożąc R. W., co skutkuje
brakiem przesłanek do zastosowania art. 335 kpk.
Stawiając powyższy zarzut autorka apelacji wniosła o uchylenie
zaskarżonego wyroku
i przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu do ponownego poznania celem
przeprowadzenia postępowania przed Sądem I instancji.
Niezależnie od powyższego obrońca oskarżonego podniosła dodatkowo
następujące zarzuty:
1. błąd w ustaleniach
faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, mający wpływ na jego
treść polegający na stwierdzeniu, że zebrany w sprawie materiał
dowodowy pozwala na uznaniu oskarżonego za winnego popełnienia
przestępstw z art. 190§1 kk
i tym samym ziściły się przesłanki do wydania względem oskarżonego
wyroku
w trybie art. 335 kpk, podczas gdy na takie ustalenia nie pozwalają
dowody zgromadzone w aktach sprawy, w szczególności wyjaśnienia
oskarżonego, zeznania świadka J. R. oraz nagrania na płycie CD, z
których to dowodów,
(w szczególności nagrania) wynika, iż oskarżony nie kierował
względem R. W. gróźb, iż go zabije, a jedynie padły wyzwiska;
2. błąd w ustaleniach
faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, mający wpływ na jego
treść, polegający na przyjęciu, iż R. W. obawiał się spełnienia
skierowanych pod jego adresem przez oskarżonego gróźb (a tylko taka
obawa spełnienia groźby stanowi uznanie, iż sprawca dopuszcza się
popełnienia czynu z art. 190 kk), iż ten go zabije, albowiem już
wcześniej takie groźby miały być pod jego adresem kierowane przez
oskarżonego, podczas gdy zawiadomienia o popełnieniu przestępstwa
złożonego przez R. W. wynika, iż obawiał się spełnienia tej groźby z
uwagi na to, że wcześniej sąsiadka J. R. miała mu powiedzieć, że R.
D.w jej obecności groził śmiercią R. W., co okazało się oczywistą
nieprawdą, albowiem świadek J. R.zaprzeczyła tym twierdzeniom R. W.,
co Sąd Rejonowy w zupełności pominął;
3. naruszenie przepisów
postępowania mogące mieć wpływ na treść orzeczenia, a to przepisów
art. 4 kpk,art. 5§2 kpk, art. 7 kpk, art. 410 kpk, polegające
na jednostronnej, dowolnej ocenie dowodów, przyjęciu za wiarygodne
zeznania R. W. oraz jego żony i świadka P., którzy mieli powody, aby
zeznawać na niekorzyść oskarżonego i tym samym uznanie za
niewiarygodne wyjaśnienia oskarżonego, albowiem pomimo nie
przyznawania się konsekwentnego do winy, wyraził zgodę na dobrowolne
poddanie się karze, przy czym Sąd I instancji
w zupełności pominął stan upośledzenia oskarżonego, co powinno
skłonić Sąd Rejonowy do dużej ostrożności co do składanych przez
niego nie tylko wyjaśnień, ale również deklaracji co do dobrowolnego
poddania się karze.
Stawiając powyższe zarzuty na zasadzie art. 427§1 i art. 437§2 kpk
autorka apelacji wniosła o uchylenie zaskarżonego wyroku i
przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu do ponownego rozpoznania,
względnie zmianę zaskarżonego wyroku i odmienne orzeczenie co do
istoty sprawy przez uniewinnienie oskarżonego od popełnienia
zarzucanych mu czynów.
Sąd Okręgowy zważył co następuje:
Apelacja nie jest pozbawiona racji, co skutkowało uchyleniem
zaskarżonego wyroku i przekazaniem sprawy do ponownego rozpoznania
Sądowi I instancji.
Jednym z warunków zastosowania trybu skazania bez przeprowadzenia
rozprawy z art. 335 § 1 k.p.k. jest ustalenie iż „okoliczności
popełnienia przestępstwa nie budzą wątpliwości”, na co zwrócił uwagę
Sąd I instancji w pisemnym uzasadnieniu wyroku, z czego nie
wyciągnął jednak w realiach niniejszej sprawy należytych wniosków.
Oskarżony nie przyznawał się do popełnienia zarzucanych mu czynów
mimo że werbalnie był „zainteresowany dobrowolnemu poddaniu się
karze w drodze porozumienia z prokuratorem” ( k.46 ). Niektóre
obiektywne dowody powołane w akcie oskarżenia na poparcie sprawstwa
i winy oskarżonego - np. protokół odtworzenia płyty CD nagranej
przez pokrzywdzonego ( k.34 – 35 ) - bynajmniej nie wskazują że
oskarżony wypowiadał wobec pokrzywdzonego groźby bezprawne. Powyższe
nakazywało Sądowi I instancji podejść do wniosku prokuratora
złożonego na podstawie art.335 § 1 k.p.k.z ostrożnością
przemawiająca za skierowaniem sprawy na rozprawę główną.
Zupełnie już jednak wniosek prokuratora nie powinien być
uwzględniony gdy zważy się na sposób dokonania z oskarżonym
uzgodnień w postępowaniu przygotowawczym. W powołanym wyżej
protokole przesłuchania oskarżonego z kart 44 - 46 ani we
wcześniejszym protokole przesłuchania z kart 25 – 26 nie zawarto
szczegółowych propozycji kar które zawarte zostały następnie we
wniosku do sądu. Propozycje te zostały sformułowane przez
prokuratora na piśmie, na kartce papieru, widnieje pod nimi odręczna
adnotacja „wyrażam zgodę D. R.”, brak jest natomiast jakiejkolwiek
adnotacji że oskarżony propozycje te czytał ( k.68 ). Nic nie
sprzeciwia się więc twierdzeniom oskarżonego z rozprawy odwoławczej
że nie wiedział „co dawali mi do podpisania”, nie czytał tego pisma,
nie przeczytała mu je także osoba je sporządzająca. Gdy zważy się
przy tym że oskarżony – aczkolwiek nie działał w niniejszej sprawie
w warunkach art. 31 § 1 lub 2 k.k. – jest osobą z cechami lekkiego
upośledzenia umysłowego, z zaburzeniami zachowania i cechami zespołu
zależności alkoholowej ( k.62 ) i że w czasie podpisywania pisma nie
miał jeszcze obrońcy, tak złożony wniosek o skazanie bez
przeprowadzenia rozprawy w żadnym wypadku nie powinien być
uwzględniony przez Sąd I instancji. Skutkować to musiało uchyleniem
zaskarżonego wyroku i przekazaniem sprawy do ponownego rozpoznania
Sądowi I instancji.
Ponownie rozpoznając sprawę Sąd I instancji skieruje sprawę na
rozprawę główną i przeprowadzi postępowanie dowodowe w pełnym
zakresie, następnie wyda wyrok który prawidłowo uzasadni zgodnie z
wymogami art.424 k.p.k.
Na podstawie art. 29 ust.1 ustawy Prawo o adwokaturze Sąd Okręgowy
zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adw. E. K. kwotę 516,60 zł. w
tym 96,60 zł. podatku od towarów i usług, tytułem nieopłaconej
obrony oskarżonej z urzędu w postępowaniu odwoławczym
Zobacz też linki
http://roux.neon24.pl/post/121055,poswiecenie-ksiedza-wojciecha-g
Strona Kancelarii Poznań na YouTube